حلول

گاهی حلول روح بهارم من، در دشت‌های مشرق ربّانی
گاهی تلاقی تن پاییزم با رعشه‌های نشئه‌ی شیطانی...

هم بت‌شکن‌شعارم و می‌پاشم بازار گرم معبدیان از هم
هم سامری‌صفت پی گوساله، در گوشه‌های کشتی طوفانی...

دیگر نخواه روح عقیم من، شعر تَر و ترانه‌ی تُرد آرَد
دیگر فرشته زاده نخواهد شد در جنگل سیاه زمستانی

این؟... شعر نیست، درد دلی با «تو»ست، در لحظه‌ی تراکم تنهایی
این لحظه‌ای که نزد منِ تنها، تنها تویی، تویی، تو که می‌مانی

امشب که با تو حرف زدم ای «درد»، دارم دوباره می‌شکفم... گویی
امشب حلول روح بهارم باز در دشت‌های مشرق ربانی

مرد درد...