سرازیری

گفتی «بدون من نمی‌مانی و می‌میری»...
پس کی کنار من دمی آرام می‌گیری؟

سعی صفا و مروه دارد عشق من با تو
تا می‌رسد، پس‌می‌زنی بی هیچ تأخیری

هرچند می‌تازم ولی کار شهاب این است
درجا زدن در کوره‌راه روشن شیری

من گرم راهم، این میان سستی اگر دارم
بگذار پای خستگی، پای جوان‌پیری

دل‌خوش به اینم: در پس این شیب تند، این عمر
آخر می‌آید مرگ مثل یک سرازیری

این چند روز آخرم را هم تحمل کن
بی هیچ حرفی، هیچ اخمی، هیچ تغییری

مثل پری‌دختان بخند، آری، ولو داری
در سینه‌ات حُزن خدایان اساطیری

شیرین و تلخت را نمی‌فهمند اگر مردم
من می خورم سوگند، تو زیتون و انجیری